Arunachal Pradesh

In de reisgidsen van de touroperators kom je deze naam niet tegen. Arunachal Pradesh is een deelstaat van India in het afgelegen Noord Oosten van dit enorm grote land. Na een lange vliegtocht vanuit New Delhi landen we op een klein vliegveld bij Dibrugarh. We worden afgehaald door een collega priester die ons brengt naar het opvanghuis voor bezoekers van het bisdom Miao. Daar kunnen we eten en ons wat verfrissen. Want …. de autorit naar de stad Miao zelf kost ook nog de nodige uren. Dat zit hem natuurlijk in de afstand. Afstanden zijn in India groot. Maar het grootste probleem is de toestand van de wegen. Die zijn hier nauwelijks verhard en zitten bovendien vol kuilen. Ik kreeg veel bewondering voor de chauffeur die slalommend de kuilen wist te vermijden en soms ook de koeien en geiten. Maar de claxon doet wonderen.                                          

De reis maakt meteen duidelijk hoe afgelegen deze deelstaat van India is. Het is een gebied met nauwelijks infrastructuur. En dat betekent dat afstanden extra ‘groot’ worden en dat dorpen, scholen, ziekenhuizen moeilijk bereikbaar zijn. Veel scholen hebben daarom een internaat omdat de leerlingen niet elke dag de tocht van huis naar school en omgekeerd kunnen maken. Mede daarom ook hebben veel jongeren nauwelijks basisonderwijs genoten en zeker geen beroepsonderwijs. En dat geldt extra voor meisjes.

De reis vraagt dus een lichamelijke inspanning die wij hier in Nederland niet zo gewend zijn, maar eenmaal gearriveerd valt dat weg bij de hartelijkheid van het welkom. We logeren in het huis van de bisschop, bisschop George. Hij heeft in het begin als bisschop gewoond in een huis van bamboe zoals veel mensen in de regio. Intussen heeft hij met hulp van het bisdom Keulen een bisschopshuis kunnen bouwen met ruimte voor priesters/gasten en ook een kerk. Bisschop George is duidelijk bezig met de opbouw van zijn bisdom en hecht veel belang aan goede contacten met de mensen daar van hoog tot laag. “De kerk moet geworteld zijn in de samenleving”. Voor die opbouw heeft hij de medewerking van religieuzen, vooral zusters en van de eigen priesters, maar ook steeds meer van mensen die hun opleiding hebben gevolgd op een van de scholen. Religieuzen hebben vaak de leiding van scholen, internaten en ziekenhuizen zoals dat vorige eeuw ook hier in Nederland was.                                                                        

Het doel van ons bezoek is het project van ngo (niet gouvernementele organisatie) Seva Kendra voor de coaching en opleiding van jonge vrouwen die nauwelijks basisonderwijs hebben gehad. Seva Kendra bestaat al vele jaren en heeft als doel bij te dragen aan de ontwikkeling van de samenleving. De vorming van jongeren is van groot belang voor de opbouw van de samenleving ter plaatse. Het gaat om jongeren van vaak ver afgelegen dorpen. En het was verrassend om te horen wat zij er voor over hebben om deel te nemen aan deze vorming. Een nieuwe wereld gaat voor hen open. De naaimachines werden met de nodige trots getoond. Maar een blik langs de keuken, de werkruimte, de slaapgelegenheid laat zien dat de mogelijkheden beperkt zijn. Toch zijn de coaches enthousiast, gewoon omdat zij zien hoe deze jonge vrouwen na afloop van de training vol zelfvertrouwen terug gaan naar hun dorp met nieuwe mogelijkheden om een bestaan op te bouwen. Voor dit project wordt in de Vastentijd actie gevoerd in parochies te Steenbergen, Halsteren en Tilburg. Dit project wordt ondersteund door Vastenactie Nederland. Het gaat om het beroepsonderwijs van de meisjes namelijk:  naailes en weven.                                 

Bisschop George had voor ons naast het bezoek aan het project van Seva Kendra een heel programma georganiseerd met bezoeken aan scholen, een pas geopend ziekenhuis en een dorp van Tibetanen. Ook kwamen we uit bij een festival waar de verschillende stammen uit de regio hun dansen lieten zien. Want men heeft natuurlijk van oudsher ook hier een grote culturele traditie. Indrukwekkend en kleurrijk.

En overal waar we kwamen werden we enthousiast welkom geheten. Gasten welkom heten hier is een ritueel. Als teken van welkom ontvang je als gast een das, bloemen of een plant en uiteraard daarna het nodige eten en drinken. Bij twee scholen waren we Guest of Honour bij gelegenheid van hun jaarfeest. Het was prachtig om te zien hoe jongeren omgaan maatschappelijke thema’s als milieu, culturele verschillen en het behoren tot het ene India.

Arunachal Pradesh, een land in ontwikkeling maar wel met toekomst. De jongeren die we hebben ontmoet, maar ook de vele veldwerk(st)ers laten daarover geen twijfel bestaan.

Frans Verhoeven, em. deken Eindhoven

Sebastian Chazhoor, pastor te Steenbergen