MET EIGEN OGEN….
Verslag van reis van Beate aan Arunachal Pradesh (India)

Als campagneleider van de Adventsactie was ik zo bevoorrecht om in januari jl. samen met mijn collega Eliane een bezoek te brengen aan India. Daar heb ik o.a. het project ; Een Hoopvolle Toekomst voor Vrouwen bezocht. Dit project is gelegen in het uiterste noordoosten van India, pharm ingeklemd tussen China en Myanmar. Een nog zeer onontgonnen, cialis jungle achtig gebied, healing met een prachtig natuurschoon zoals uitzicht op de Himalaya. Dit bisdom met de titel Miao wordt door de bewoners ook wel `Land van de opkomende zon` genoemd, om de simpele reden dat dit de plek is waar als eerste de nieuwe dag begint. Persoonlijk begeleid door zuster Rincy Kozhimala zijn wij door dit ongerepte gebied getrokken. Vervoerd per jeep, waarin je heen en weer geslingerd werd, door de zo door de zuster genoemde ‘dancing road’(dansende weg), ofwel gaten omringd door een beetje asfalt.

Een hoopvolle toekomst voor vrouwen

Het was schitterend om het project van de Adventsactie met eigen ogen te kunnen aanschouwen. Veel vrouwen zijn al op heel jonge leeftijd uitgehuwelijkt en hebben maar weinig opleiding gehad. Door de uitzichtloze omstandigheden in de regio, vluchten veel mannen in alcohol- en drugsmisbruik. De vrouwen fungeren in deze wankele gemeenschappen dan ook als de hoekstenen van de gezinnen en de samenleving. Ze zorgen voor de opvoeding van de kinderen, voor het zaaien van de gewassen en het weven van kleding en ander textiel, ze verzamelen hout voor het verwarmen van de huizen en ze handelen en verkopen bijvoorbeeld varkens op de markten. Bij aankomst bij het project werden we hartelijk verwelkomd door ongeveer 20 vrouwen, die druk doende waren om te leren bloemen, en eigen kleding te maken. Zo leren de vrouwen hier tevens rekenen, lezen en schrijven, maar krijgen ze ook medische voorlichting en leren ze via zelfhulpgroepen hoe ze voor zichzelf moeten opkomen. De gesprekken die we met zuster Pushpa voerden, versterkt door de opgewekte en hoopvolle uitstraling van deze vrouwen maakt dat we met vertrouwen het project weer verlieten.

Bisdom Miao en haar multitalent Bisschop George

Het enorm uitgestrekte bisdom Miao bestaat pas 7,5 jaar en is een gebied waar je in principe niet binnen komt als toerist. Enkel een speciaal visum aangevraagd door een hooggeplaatst persoon van binnenin, maakt dat je wellicht tot de gelukkige behoort deze provincies te bezichtigen! Het is een gebied waar er nog een echte stammencultuur is. Mensen wonen in kleine groepen bij elkaar in bamboehutten. Jarenlang was de katholieke kerk nadrukkelijk niet welkom in dit gebied. Momenteel zorgt de kerk ervoor dat de eerste generatie kinderen onderwijs krijgt. Waarvoor kinderen soms 8 dagen hebben moeten lopen.

De uiterst getalenteerde, bevlogen bisschop George heeft persoonlijk stapje voor stapje mogelijk gemaakt om als kerk in het gebied toegelaten te worden. Voorafgaande aan ons bezoek werden wij al bedolven onder de vele lovende verhalen, waarbij je je als Nederlander al snel in een licht ongelovige sceptische houding aanneemt. Maar ook wij konden niet anders dan onder de indruk zijn van deze intens gelovige, hardwerkende, slimme man die zonder angst voor hiërarchische structuren en tegenwerkende corrupte politiek, zijn koers uitzet. Een doorzetter tot en met.

Een uitzonderlijk stukje India

In zijn aanwezigheid word je met een warme deken aan inspirerende verhalen omhuld. Verhalen o.a. over hoe hijzelf, toen nog als priester George, ooit in dit bijzondere Miao begonnen is. Het was niet eens zijn eigen keus om in India te blijven. Na filosofie en theologie gestudeerd te hebben en in America zijn doctoraat sociologie te hebben behaald, wilde hij naar Soedan. Maar God beschikte anders, daar het hem uitdrukkelijk gevraagd werd om zich in te zetten voor dit uitzonderlijk stukje India. Zo hoorde wij ook het verhaal over hoe hij bij zijn eerste officiële bezoek 18 uur werd vastgehouden en elk halfuur werd ondervraagd, en waar er spontaan 300 gewapende mannen en vrouwen kwam en om hem persoonlijk uit de handen van de politie te bevrijden. Een ander verhaal vertolkte de list waarmee hij M. Teresa het gebied wist binnen te smokkelen en met de populariteit die daarmee bewerkstelligd werd, hij het katholieke geloof officieel wist geaccepteerd te krijgen. Zo vertelde bisschop George ons verhaal na verhaal: over Ghandi en de hypocrisie van de Indiase staat; het corrupte ambtenaren apparaat; het smokkelen van bijbels en missalen naar Myanmar en China. Over het zaligverklaringsproces van Krick en Bourry, twee Franse priesters die in hun poging om in Tibet het geloof te verspreiden, vermoord werden door een Indiase stam. Maar ook over “alledaagse” zaken werd gesproken, zoals het moment dat slangen bijten en malaria muggen steken en het plan dat hij heeft om de KISI-kids naar India te halen.

Een bijzondere missie

Met veel humor en innemendheid heeft hij een plek veroverd in de harten van de bevolking. Dag in dag uit zit bisschop George in zijn jeep om van de ene stam naar de andere te trekken.
Zijn missie: in het Jaar van Geloof alle 200 stammen bezoeken. Slapen is een zeldzaamheid. Vooral omdat pas rond 1 uur `s nachts het internet met enige mate van betrouwbaarheid werkzaam is, maar vooral ook omdat deze bisschop zichzelf geen rust gunt. Omdat tijd goed benut moet worden. Het is nu de tijd om veel werk te verzetten.